Uparcie i skrycie kocham cię życie

W wieku 17 lat zdiagnozowano u mnie wrzodziejące zapalenie jelita grubego. To przewlekła i paskudna choroba, na którą składają się wyczekiwane remisje i budzące strach nawroty. Nie pamiętam ile było tych nawrotów, ale niestety sporo. Niektóre były lżejsze- do wytrzymania, niektóre bardzo ciężkie, w trakcie których byłam hospitalizowana. Po każdym ciężkim rzucie powtarzałam, że „uciekłam grabarzowi spod łopaty” i jak Feniks otrzepywałam pióra z popiołu, podnosząc się i wracając do w miarę „ normalnego” życia. Miałam dla kogo żyć i do kogo wracać. Moja jedyna, ukochana córka to mój największy motywator!

Kolejny nawrót, przy którym chcę zatrzymać się dłużej, nastąpił w 2020 roku, po 26 latach choroby. Wydawało mi się, że nie jest tak źle. Pomyślałam- skoro w maju kolonoskopia nie wykazała dużych zmian, w stolcu tylko sporadyczne ślady krwi, więc znowu dam radę to przetrwać. Znowu udźwignę! Wezmę większe dawki leków, bardziej zadbam o dietę i wyjdę z tego.

Niestety tak się nie stało. W lipcu zaczęły się bóle brzucha i wzdęcia. Z początkiem sierpnia nasiliły się i do tego doszły wymioty. Z każdym dniem było tylko gorzej i gorzej. Leżałam cały czas w jednej pozycji, bo tylko ona sprawiała, że ból był do zniesienia. Obie moje siostry są pielęgniarkami, więc między atakami bólu „wisiałam z nimi na telefonie”, prosząc, żeby tylko mi pomogły. Bardzo je kocham, jesteśmy ze sobą mocno związane. Zareagowały natychmiast. Obie przyjechały, zrobiły wkłucie, podawały płyny, glukozę i leki przeciwbólowe, by choć troszkę mi ulżyć. Mimo że prawie nic nie jadłam, to wymiotowałam, więc wsparcie kroplówkami było po prostu niezbędne.

Byłam na tyle słaba, że córka pomogła mi się umyć i spakowała torbę do szpitala. Tak, pierwszy raz w życiu cieszyłam się, że jadę do szpitala, że ktoś mi w końcu pomoże w moim ogromnym cierpieniu. Stukilometrowa podróż była dla mnie wiecznością, wiłam się z bólu na tylnym siedzeniu.

W pół zgięta dotarłam na SOR. Po godzinnym oczekiwaniu zderzyłam się z rzeczywistością. Od pani doktor usłyszałam, że ona nie widzi podstawy do przyjęcia, ale zrobi wszystkie badania i się upewni. W tym momencie ręce mi opadły z bezsilności, a strach przed powrotem do domu bez udzielenia pomocy po prostu mnie paraliżował. Próbowałam prosić o ustawienie planu leczenia, ale naprawdę czułam się na przegranej pozycji .Po wszystkich badaniach i podłączeniu kroplówki do mojego łóżka podeszło 6 osób. Miałam nadzieję, że przekażą mi decyzję, na którą czekam, a tu kolejne schody bo… chirurdzy nie widzą podstaw do przyjęcia.

O matko! Kolejny atak bólu odbiera mi zmysły, a w głowie kołacze pytanie: ”Gdzie szukać ratunku??? Jeśli powiem, że uratował mnie wysoki wskaźnik CRP- 325 i gastrolog, to nie minę się z prawdą. Usłyszałam: „Nie możemy Pani odesłać z takim wysokim wskaźnikiem, bo coś zaczyna się dziać. ”Zadano mi pytanie, czy wyrażam zgodę na pozostanie w szpitalu? Dla mnie było ono na równi głupie, co retoryczne. Pozwolono mi jedynie pożegnać się z córką i mężem. Nigdy nie zapomnę tej chwili i słów Inez: „Mamuś będzie dobrze, bądź silna!”

Trafiłam na oddział gastrologii. Uff, teraz to już będzie tylko lepiej, pomyślałam. Myliłam się ogromnie. Mimo dwudniowej walki cudownych lekarzy nastąpiło pogorszenie, a ja tylko wyłam z bólu i dotknąć się nie dawałam.

Nigdy wcześniej nawet nie pomyślałam, że mam tylu wspaniałych ludzi wokół siebie .Rodzina, bliscy znajomi, siostry wspierali mnie jak tylko mogli, tłumaczyli, a ja bywałam nieznośna. Siostry przyjeżdżały o każdej porze dnia i nocy, by zmieniać mi worki. Mój Anioł Stróż- Iwona była jest i będzie, kiedy tylko zajdzie potrzeba. To Ona mi tłumaczyła, że stomia to nie koniec świata. Wyciągała mnie do ludzi i podnosiła, kiedy upadałam .Po 3 tygodniach od operacji zaczęłam sama zmieniać worki. Było źle, zamknęłam się w domu i niestety dopadła mnie depresja, ale musiałam być silna i musiałam walczyć.

Po roku od wyłonienia znalazłam na FB grupę wsparcia o pięknej nazwie- Stomia Symbol Zwycięstwa. Szybko do niej dołączyłam. Nawet się nie spodziewałam, że natychmiast ktoś się do mnie odezwie. Tak! Pierwszą osobą był nie kto inny jak Mirela (pewnie Was to nie dziwi?). Śmieję się, że to właśnie Ona pociągnęła za różowe sznureczki. Zadzwoniła, porozmawiałyśmy i od razu zrobiło mi się lżej. Oczywiście nie byłaby sobą, gdyby tylko na rozmowie się skończyło. Mirela pociągnęła mnie do Karpacza, mówiąc, że jest organizowany wyjazd w góry dla stomików. Pomyślałam, gdzie ja z tą stomią pojadę? Ale nie poddałam się i stwierdziłam, że to najwyższy czas, żeby wziąć byka za rogi. Pojechałam.

Uwierzcie mi, jak zobaczyłam tylu przecudownych ludzi z workami na brzuchu, to coś we mnie pękło. Tego dnia, podobnie jak operacji, nigdy nie zapomnę. Tylu ludzi! Starszych i młodszych ode mnie. Z nadwagą i niedowagą. Łączyły ich dwie rzeczy- worek i dobry humor. To pierwsze już miałam, o to drugie postanowiłam zadbać właśnie w tamtym momencie.