Szkolenie NFZ | Angażujemy się | Krąg Bratnich Dusz | Co robimy | O fundacji

Prawo pacjenta do transgranicznej opieki zdrowotnej – co musisz wiedzieć?

Dlaczego? W Polsce terminy do specjalistów bywają długie, a dostępność do nowoczesnych terapii bywa ograniczona.

Unia Europejska (UE) stworzyła przepisy, które umożliwiają korzystanie z opieki medycznej w innych krajach członkowskich. Jednym z takich rozwiązań jest dyrektywa transgraniczna UE. Co to oznacza i jak działa w praktyce? Przyjrzyjmy się temu bliżej.

Czym jest dyrektywa transgraniczna?

Dyrektywa transgraniczna UE to prawo, które umożliwia pacjentom korzystanie z usług medycznych w innym kraju Unii Europejskiej i ubieganie się o zwrot kosztów leczenia od swojego krajowego systemu zdrowia (w naszym przypadku – od Narodowego Funduszu Zdrowia, czyli NFZ).

Dzięki temu, jeśli potrzebujesz leczenia, a w Polsce są długie kolejki lub usługi, które cię interesują, nie są dostępne, możesz skorzystać z tego samego leczenia w innym kraju UE i odzyskać część kosztów.

Jakie leczenie można uzyskać za granicą?

Możesz skorzystać z leczenia, które jest dostępne w publicznym systemie zdrowotnym w Polsce, np.:

Konsultacji u specjalisty,
Zabiegów chirurgicznych,
Badań diagnostycznych (np. tomografii komputerowej czy rezonansu magnetycznego),
Fizjoterapii,
Leczenia stomatologicznego.

Ważne jest, aby pamiętać, że dyrektywa transgraniczna dotyczy jedynie świadczeń medycznych, które w Polsce są finansowane przez NFZ. Oznacza to, że nie uzyskasz zwrotu za coś, czego NFZ w Polsce normalnie nie refunduje.

Jak skorzystać z dyrektywy transgranicznej?

Sprawdź, czy NFZ refunduje dane leczenie – upewnij się, że zabieg, który chcesz wykonać za granicą, jest objęty refundacją w Polsce.
Wybierz kraj UE – możesz wybrać dowolny kraj UE, w którym dostępne jest leczenie, które cię interesuje.
Skonsultuj się z NFZ – przed wyjazdem najlepiej skontaktować się z NFZ, aby upewnić się, jakie dokumenty będą potrzebne do uzyskania zwrotu kosztów.
Zorganizuj leczenie – samodzielnie musisz zorganizować całą wizytę, w tym termin, transport i noclegi. Pamiętaj, że NFZ zwróci ci tylko część kosztów (te, które byłyby refundowane w Polsce), więc musisz być przygotowany na pokrycie reszty wydatków z własnej kieszeni.
Złóż wniosek o zwrot – po zakończeniu leczenia, musisz złożyć wniosek do NFZ o zwrot kosztów. Do wniosku dołączasz faktury, rachunki i dokumentację medyczną.

Ile pieniędzy można odzyskać?

To zależy. NFZ zwraca kwotę odpowiadającą kosztowi danego leczenia w Polsce.

Na przykład, jeśli operacja, którą wykonałeś za granicą, kosztowała 3000 euro, a w Polsce kosztowałaby 4000 zł, to NFZ zwróci ci właśnie te 4000 zł (lub ich równowartość w euro).

Warto pamiętać, że jeśli leczenie za granicą było droższe niż w Polsce, to różnicę musisz pokryć samodzielnie. NFZ nie zwróci pełnej kwoty, jeśli koszt leczenia w innym kraju był wyższy niż w Polsce.

Jakie Są Korzyści?

Krótsze czas oczekiwania – jeśli w Polsce są długie kolejki do specjalistów, za granicą możesz uzyskać pomoc szybciej.
Dostęp do nowoczesnych metod leczenia – niektóre kraje UE oferują nowoczesne terapie, które w Polsce nie są jeszcze dostępne.
Swoboda wyboru – sam decydujesz, gdzie i u kogo chcesz się leczyć, co daje ci większą kontrolę nad swoim zdrowiem.

Na Co Uważać?

Organizacja leczenia – cała logistyka (umówienie wizyty, transport, noclegi) leży po twojej stronie. Wymaga to czasu i pieniędzy.
Koszty – NFZ zwraca tylko część kosztów leczenia, więc musisz być przygotowany na dodatkowe wydatki.
Dokumentacja – upewnij się, że masz komplet dokumentów do uzyskania zwrotu.

Brak odpowiednich faktur czy zaświadczeń medycznych może skutkować odmową zwrotu.

Dyrektywa transgraniczna UE to szansa dla pacjentów, którzy chcą skorzystać z leczenia za granicą, gdy w Polsce musieliby czekać zbyt długo lub gdy leczenie, którego potrzebują, nie jest tu dostępne.

Warto jednak dobrze przygotować się do całego procesu, aby uniknąć nieprzyjemnych niespodzianek i mieć pewność, że NFZ zwróci nam część poniesionych kosztów.

Jeśli więc stoisz przed wyborem leczenia i zastanawiasz się, czy warto skorzystać z możliwości leczenia za granicą, pamiętaj o dyrektywie transgranicznej i swoich prawach jako pacjent w Unii Europejskiej.

EKUZ (Europejska Karta Ubezpieczenia Zdrowotnego) i formularz S2 to dwa dokumenty, które umożliwiają Polakom korzystanie z opieki zdrowotnej za granicą w krajach Unii Europejskiej (UE) i Europejskiego Stowarzyszenia Wolnego Handlu (EFTA).

Oba mają jednak różne zastosowania i zasady, dlatego warto je dobrze rozróżniać.

EKUZ (Europejska Karta Ubezpieczenia Zdrowotnego)

EKUZ to karta, która uprawnia do korzystania z niezbędnej opieki zdrowotnej podczas tymczasowego pobytu w innym kraju UE/EFTA.

Jest przydatna, gdy wyjeżdżasz na wakacje, w podróż służbową, na studia, lub w innych przypadkach czasowego pobytu.

Zakres opieki: EKUZ pokrywa tylko niezbędne, konieczne świadczenia zdrowotne, które są wymagane w trakcie pobytu, abyś mógł wrócić do kraju bez zagrożenia zdrowia. Na przykład, jeśli podczas urlopu złamiesz nogę, otrzymasz pomoc medyczną na miejscu.
Rodzaj świadczeń: Świadczenia dostępne w ramach EKUZ są takie same, jakie przysługują obywatelom danego kraju w ramach publicznej opieki zdrowotnej. Oznacza to, że jeśli pacjenci w tym kraju muszą płacić za pewne usługi, to posiadacz EKUZ również może być zobowiązany do ich pokrycia.
Przeznaczenie: EKUZ nie jest odpowiednia, jeśli planujesz wyjazd za granicę w celu konkretnego leczenia (np. operacji lub długoterminowej terapii), gdyż karta ta nie pokrywa takich planowanych świadczeń.

Formularz S2

Formularz S2 (dawniej E112) służy do uzyskania zgody na planowane leczenie za granicą w innym kraju UE/EFTA i jest wydawany przez Narodowy Fundusz Zdrowia (NFZ). Jest to dokument, który pozwala na korzystanie z wybranych świadczeń medycznych poza granicami Polski, ale wymaga wcześniejszej zgody NFZ.

Zakres opieki: Formularz S2 umożliwia dostęp do konkretnych świadczeń zdrowotnych, które pacjent zaplanował wcześniej, takich jak operacje, specjalistyczne badania czy terapie, które są dostępne w systemie publicznej opieki zdrowotnej kraju, w którym leczenie się odbywa.
Finansowanie: NFZ pokrywa koszty leczenia, które zostały wcześniej uzgodnione i zatwierdzone w ramach formularza S2. Pacjent musi jednak pamiętać, że jeżeli w danym kraju usługi te wymagają dodatkowych opłat, takich jak dopłaty czy współpłacenie, to on sam musi je pokryć.
Przeznaczenie: Formularz S2 jest przeznaczony dla osób, które chcą skorzystać z konkretnego leczenia planowanego za granicą, na przykład gdy usługa medyczna nie jest dostępna w Polsce lub czas oczekiwania na nią jest zbyt długi.

Podsumowanie

EKUZ: Działa w nagłych przypadkach, zapewnia dostęp do podstawowych świadczeń medycznych podczas czasowego pobytu w krajach UE/EFTA. Nie jest przeznaczony do planowanego leczenia.
Formularz S2: Umożliwia planowane leczenie za granicą w krajach UE/EFTA po uzyskaniu zgody NFZ. Pokrywa koszty konkretnych procedur, ale nie obejmuje nagłych przypadków. Wybór odpowiedniego dokumentu zależy od celu wyjazdu – czy jest to tymczasowy pobyt z możliwością nagłej potrzeby leczenia (EKUZ), czy wyjazd z zamiarem zaplanowanego leczenia (formularz S2).

9 październik 2024