Nie jestem jesieniarą. Nie lubię kocyków, świeczuszek, herbaty z imbirem i ciemności o 16. Nie wrzucam miliona zdjęć w rudobrązach, nie potrafię zachwycać się gęstą, lepką mgłą, oblepiającą każdą myśl i martwymi liśćmi, które goni po polach i ulicach zimny wiatr. W moim świecie jesień jest jak przymusowe zwolnienie tempa, tylko że nikt mnie o zdanie nie pytał.

Ktoś powie, że jest pełna uroku. Oczywiście, bez dwóch zdań....

Jeśli lubi się świat w kolorach sepii. ;)

OK, ok, to tylko żarcik. Jesień, ta złota z domieszką burgunda jest piękna. Bez dwóch zdań. Tylko szalenie krótkotrwała i w mało przyjemnych ramkach. Cudnie bowiem jest tylko przez krótką część dnia i to tylko wtedy, gdy słońce nie chowa się za ciężkimi chmurami. Może jestem zachłanna, ale po prostu dla mnie to stanowczo za mało, i za krótko. I o ile usiłuję z tej złoto-burgundowej pory wyciągnąć jak najwięcej endorfin, chyba jeszcze nie do końca nauczyłam się godzić z tym, że ta pora roku jest tak mocno dualna. Ciepła i przyjazna, a jednocześnie melancholijna i ubierająca myśli w szarość.

Odnoszę wraże nie, że pory roku w internecie można rozróżnić po natężeniu pewnych trendów.

- spacer na bosaka po porannej trawie, ewentualnie fota w rzepaku? – wiosna

- berlinki na tle basenu, drink z palemką, albo paragony grozy znad Bałtyku? – lato

- kubki z kawą, dynie, swetry xxl, liście, duuużo liści – jesień

- śnieg w grudniu, szok drogowców i rewia choinek? Zima oczywiście

No i właśnie nastał sezon na liście, kubki, liście w kubkach, kubki z liśćmi i tym podobne. Jako się rzekło, choć bez wątpienia ma swój urok, jesień nie należy do moich ulubienic. Temu też traktuję ją jak kolejkę na poczcie – swoje trzeba odczekać, by można było zmienić scenerię.

I to nie tak, że włączam tryb: nienawidzę jesieni. Po co te wielkie słowa? Tolerujemy się i wystarczy. Z każdą jesienią mam odwagę przyznać się przed samą sobą, że nie muszę lubić tego, co jest aktualnie modne. Choć, fakt fascynuje mnie okrutnie ta moda na „jesieniary.” Zdjęcia kubków z herbatą, stosy książek przy łóżku, swetry XXL i przytłumione światło, to swoisty fenomen ogarniający internety jak długie i szerokie. Dla mnie to sygnał do ewakuacji myśli w cieplejsze i weselsze regiony.

Mnie samej zaleganie pod kocykiem wczesnym wieczorem (czyli w jesiennej mierze gdzieś około 16:20) kojarzy się z niedyspozycją i gorączką, a nie z romantycznym czasem pachnącym zapachową świeczką. Z kolei herbata z imbirem smakuje jak mikstura na przeziębienie, a nie jak coś, co dodaje energii.

Zdecydowanie mogę żyć bez tego pakietu.

Nie udaję więc, że jesień lubię bardziej niż wiosnę czy lato. Ale też nie obrażam się, że przyszła, jak dziecko za zbyt mało słodki deser. Traktuję ją jak czas przegrupowania sił. Nie, nie robię tego pod kocykiem, trzymając w rękach kubek z herbatą. I tak wolę kawę, zresztą, w kwestii zup też nie do końca rezonuję z jesienią. Zamiast dyniowego kremu wolę pomidorową ze świeżych pomidorów.

Nie oznacza to, wcale, że ignoruję i nie dostrzegam tego, co daje. A daje czas, który mogę spędzić na wiele sposobów, w wielu miejscach, tak, jak lubię.

Jesień to pora roku, która uczy, że po każdej listopadowej nocy w końcu przychodzi poranek. Choć w naszej szerokości geograficznej na ten naprawdę ciepły trzeba trochę poczekać, to zdecydowanie warto – jeśli bardziej niż sepię i rudobrązy lubi się soczystą zieleń.

Dzień dobry, dobrzy Ludzie :)