Lubimy gadać. Najczęściej o sobie. Z sobą – rzadziej. Czasami wręcz nie robimy tego nigdy. Pytanie, czy tylko z braku czasu, czy z braku odwagi?

Mówienie o sobie, przy braku autorefleksji praktykowanej choćby wieczornym podsumowaniu własnego dnia, to wielki paradoks. Jak on się objawia? Ano tym, że poświęcamy czas, by wyglądać, by się prezentować, by inni widzieli, że dajemy radę, przy jednoczesnym totalnym zaniedbaniu własnej sfery duchowej, pozostawiając bez odpowiedzi pytanie: co chciałabym zrobić tylko dla siebie, by się choć na chwile z sobą samą lepiej poczuć?
.
I nieee, to nie tak, że nic dla siebie nie robimy.
Robimy. 
Staramy się zdrowo jeść, nierzadko chodzimy do terapeuty, zostawiamy małe fortuny w strefach beauty. No i pięknie, bo to zawsze coś. Choć warto zdać sobie sprawę, że  to: "coś", to zaledwie kroplówka podtrzymująca organizm w zwyczajowym funkcjonowaniu – wstać, ogarnąć wygląd, pójść do pracy, wrócić, zrobić kolejną pracę i kolejną, bo przecież dom się sam nie ogarnie, pójść spać, wstać, ogarnąć wygląd, pójść do pracy… To mamy opracowane do perfekcji. Nic natomiast nie wiemy o tym, jak sprawić, byśmy znów chcieli żyć, zamiast wciąż tylko efektywnie funkcjonować. 

Zaprogramowani na użyteczne funkcjonowanie jesteśmy jak robociki poruszające się na z góry ustalonej, niezmiennej, codziennej trasie. Efektywnie, funkcjonalnie, użytecznie.
Tak zaprogramowani funkcjonujemy. Najczęściej ku chwale innych.

Czy tak ułożony dzień, tydzień, miesiąc, rok, ma coś wspólnego ze świadomym życiem, w którym jest czas na wewnętrzną rozmowę z sobą, bądź choćby jak kto nierozmowny – na wspólne posłuchanie ciszy, która odpoczywa każdy organ?

Nie ma. Zdecydowanie i z całą pewnością.

A przecież to właśnie tam, w tej rozmowie z sobą, zaczyna się wszystko. To tam rozpoznajemy, co naprawdę nas cieszy, co boli, co jest nasze, a co cudze. Tylko... żeby to usłyszeć, trzeba czasem zatrzymać się, wyjść z szumu informacyjnego i zabałaganionego nas otoczenia i na chwilę w swojej głowie zamilknąć.
A z tym u nas krucho.
Bo jak człowiek wchodzi w strefę ciszy, to mimowolnie zaczyna słyszeć naprawdę to, co było ukryte w szumie codziennych obowiązków i imperatywów. A na taką muzykę  nie zawsze jest przygotowany...

Nie mówimy do siebie dobrze. Nie rozmawiamy z sobą. My sobie wydajemy polecenia: rób to szybciej, działaj lepiej, ogarnij się, sen jest dla słabych, stać cię na więcej, rusz się!

Nie rozmawiamy z sobą, my siebie krytykujemy: jesteś gruba, durna, nikt na ciebie nie spojrzy, zawsze będziesz sam/sama, jesteś beznadziejny.

Nie rozmawiamy z sobą. My sobie obwieszczamy, co będzie: gdy się nie zepniesz, stracisz robotę, jak nie dokończysz tego projektu, nie będzie premii, nie spłacisz kredytu, córka nie będzie mogła chodzić na balet.

Nie rozmawiamy z sobą. Krytykujemy siebie, wydajemy sobie dyspozycje, popędzamy się do szybszego kłusu… Stajemy się bardziej efektywni, szybsi i tym samym obojętni i głusi na swoje własne potrzeby.

Nie rozmawiamy z sobą – my sobą dysponujemy. A nie umiejąc w rozmowę, wybieramy również ten sam styl nakazów i komunikatów także w rozmowach z innymi.

Czy to nas uszczęśliwia? Nie.
Czy sprawia, że czujemy się z sobą lepiej? W żadnym wypadku.

Brak wewnętrznej przyjaznej komunikacji to tunel, pozbawiony światła, w którym bazować musimy tylko i wyłącznie na cudzej ocenie sytuacji.

Tymczasem, czasami krokiem w przód jest ten, do własnego wnętrza, a nie znów na oślep, przed siebie w głąb ciemnego tunelu.
A co, gdybyśmy spróbowali wyłączyć autopilota i sprawdzili, co jest poza znaną na pamięć drogą?

Może warto sprawdzić. Może właśnie dziś jest na to najlepszy moment.

Dzień dobry, dobrzy Ludzie :)