Grudzień to drugi – po wakacjach i urlopach – czas, w którym często zadajemy sobie pytanie: co się tu wydarzyło i jak to się stało, że (znów) biorę w tym udział?

Skąd ta odrobina sarkazmu? Spieszę z rozwinięciem tematu.
W lecie często robimy sobie festiwal: gdzie by tu pojechać, żeby sąsiadom i koleżankom z biura kapcie spadły, w zimie – jaki kolor choinki, stołu wigilijnego, talerzy i strojów uśmiechniętej rodzinki - da ten sam efekt.

I tak się to kręci. Latem drinki pod palmą, zimą – pod choinką.

foto pixabay

Choć z reguły wiemy, jak wyglądać powinny święta, co roku internetowe gwiazdki i gwiazdeczki przypominają nam o tym, wyskakując z reklam i poprawiając to, co uważamy za właściwe.

Więc musi być medialnie, słodko i w trendach ;) a nie swojsko i po swojemu. W myśl zasady, że dziś bezpieczniej jest być jak inni, a nie sobą, bo przynajmniej nie ma ryzyka wstydu i obciachu.

W tym miejscu rodzi się pytanie - czy oprawa świąt to jeszcze powtarzana z roku na rok tradycja, czy już wydarzenie, które powinno trzymać się w pewnych ramkach dyktowanych przez ludzi kreujących naszą rzeczywistość?


foto pixabay

Lubię święta, bo to czas, gdy naprawdę można pobyć razem, a nie tylko mijać się w drzwiach. Można wspólnie się budzić, celebrować śniadania w strojach nieformalnych i bez makijażu, podjadać to, co zostało przygotowane, bez codziennego stania przy garach. Choć to zajęło mi mnóstwo czasu, sprawiłam, że lubię ten czas za to, że nic nie muszę, a tak wiele mogę. Właściwie postawione granice spowodowały, że dla mnie czas oczekiwania i przeżywania świąt to czas z tymi, z którymi naprawdę chcę go dzielić, bez presji, prężenia muskułów i zerkania na zegarek.


foto pixabay

Lubiłam też ten czas, który od Mikołaja biegnie do tej wyjątkowej kolacji. Z biegiem lat został on jednak zamieniony przez social media w słodki, pastelowy plastik, niemający nic wspólnego z prawdziwym życiem, dlatego dziś prześlizguję się przez te dni, uciekając od zgiełku, okazji, trendów i przysłowiowej bitwy o śledzie w promocji i karpia – bo to tradycja.

Tradycja to słowo, które przez obecne czasy zostało tak samo wynaturzone i zniekształcone jak inne oldschoolowe słowa, takie jak: szacunek (do siebie i własnego czasu), tolerancja (do tego, co nam trudno zrozumieć) i miłość (do świata, ludzi, natury i siebie).


foto pixabay

Owszem, by być obiektywnym i sprawiedliwym wspomnieć wypada, że świąteczna tradycja, jaką znamy sprzed lat, nakreślona była słowami: nie wypada, trzeba, musisz, co ludzie powiedzą. Sprzątaliśmy więc praliśmy, piekliśmy, robiliśmy sałatki i polerowaliśmy parkiety – tak, jakby rok nie widziały mopa. Tak robimy i dziś, poganiani życzliwymi radami starszego pokolenia.

Czy to było dobre? Nie, w żadnym wypadku, tak jak i dobre nie jest dziś. Bo w obu przypadkach rodziło zmęczenie, zniechęcenie i wątpliwości – po co to wszystko, skoro nie cieszy?

Czym się więc różni dawna presja od tej dzisiejszej? Tym, że ta dzisiejsza ma szersze zasięgi i tym, że przez to jest jeszcze większa i bardziej niszcząca.

Smutne i brutalne w obliczu tych wszystkich świątecznych treli i kolorów. Myśl sobie jednak, że naprawialne i odwracalne. Wystarczy tylko znaleźć w sobie odwagę, by nie bać się myśleć i planować samodzielnie – bez włączania nieżyciowych porad od, czasami, mocno nieżyciowych „mentorów”.

Dzień dobry, dobrzy Ludzie :)

foto pixabay