No i stało się. Był szum i świąteczne szlagiery nawet w kolejce na mięsnym, by się nie dłużyło. Było: "nie jedz tego, to na święta". Było mycie okien i pucowanie rodowych sreber...
I nagle koniec tej całej wylewającej się zewsząd presji, pardon, magii. Cisza. Było, minęło. Do zobaczenia za rok, Kevin!

Znaczy, święta, święta i po świętach, jak to się zwykło mawiać.

Teraz pozostaje dojeść to, co było pieczołowicie pilnowane, by nikt nie ruszył przed świętami (w razie, gdyby miało na święta zabraknąć), kolejny raz pozamiatać igły spod choinki, bo przez włączony kaloryfer osypują się bezlitośnie, acz konsekwentnie, oraz zapisać się na fitness, żeby spalić to, co trzeba było zjeść, bo jednak się przez święta nie zjadło, choć strach był, że braknie.

Lubię ten czas między świętami a sylwestrem. I nie, nie chodzi o to, że jedzenia jest w opór i nie trzeba się kłopotać gotowaniem. No chyba, że komuś przeszkadza żurek przez 4 dni z rzędu lub pierogi od wigilii aż do samego sylwestra.
Lubię ten czas, ponieważ wtedy już oficjalnie zaczyna przybywać dnia.
A wraz z pojawieniem się większej ilości światła dzieje się magia. Zdecydowanie inna niż ta świąteczna – rzekłabym bardziej stabilna i rzeczywiście "mocodajna".

W świetle zwykłego dnia pierzchają rodzinne animozje, które nie wiedzieć czemu najlepiej się mają przy świątecznym stole, ucieka poczucie niemocy, a brak sił często zastępuje kiełkująca nadzieja na to, że może tym razem z tą wiosną będzie lepiej.

Czas świąt to czas, gdy ziszczają się nasze marzenia o spotkaniu się z bliskimi i często również te, o świętym spokoju, które materializują się gdy się już za ostatnim z gości zamkną drzwi.
Takie 2 w 1.
Cieszymy się „przed” ale jeszcze bardziej to jednak – „po”.

I nie ma w tym nic złego, że choć się tak na te święta być może czekało, chyba jeszcze większą radość odczuwa się, gdy one wreszcie się skończyły.
Idzie nowe. Za parę dni przybędzie nam kolejny rok. I choć z dnia na dzień tego nie odczujemy, staniemy się starsi. Pół biedy, gdy to przykładowe 32 lata zmieniają się na 33, albo 48 na 49. Myślimy sobie wtedy: „no dobra, znów rok do przodu ale ufff, to jeszcze nie pół wieku. Jeszcze jest ok.”

A co, gdy ten rok to właśnie ten przełomowy? Gdy mamy te swoje 49 lat, choć wcale się na nie nie czujemy? I nagle, jakoś tak, bez wprawy, trzeba wziąć na klatę, to że człowiek z dnia na dzień ma już pół wieku i statystycznie rzecz ujmując – jest już za połową tej swojej wędrówki?

Tak, to zmusza do pewnej refleksji. Czy także do wniosków? Aaa, to już zależy od wewnętrznej odwagi każdego z nas.



Lubię myśleć, że wiek to tylko liczba, która odbija się w naszych oczach i tym, co wokół nich. Bo prawdą jest, że to ta utkana wokół oczu siateczka zmarszczek zdradza to, czego często trudno dopatrzyć się we wciąż jeszcze sprężystej sylwetce czy pogodnym wyrazie twarzy.

Wiek, upływ czasu to nie przekleństwo, to przywilej patrzenia w przeszłość z możliwością wyciągania wniosków na przyszłość.

Nie wiemy, czy dostąpimy przywileju, by za rok usiąść znów przy wigilijnym stole. Nie wiemy, czy będziemy mieli szansę sprostować słowa, które być może już padły, bądź wypowiedzieć te, których w te święta zabrakło. Wiemy natomiast, jak przebiegały te minione dni. Potrafimy podsumować, czy było idealnie, czy jednak warto coś w tym świątecznym schemacie poprawić. A jeśli warto, to właśnie nadszedł najlepszy czas, by się zastanowić, jak ten nowy plan wdrożyć w życie. Nie, nie w kolejne święta. Po co odkładać na później coś, co można i trzeba robić na bieżąco? Zwłaszcza, że przybywa dnia, a wiadomo, że w świetle zdecydowanie łatwiej.

Dzień dobry, dobrzy Ludzie :)