„Noworoczne postanowienia” Czasami mam wrażenie, że ten, kto ukuł albo raczej rozpowszechnił ideę noworocznych postanowień, był człowiekiem zaiste mocno złośliwym, a już na pewno nielubiący innych.

Udało się nam jako tako z godnością i fasonem przeżyć te święta. Było czysto, schludnie i smacznie, i nawet być może obyło się bez corocznej tradycyjnej małej awanturki. Goście się rozjechali do domów, nastał spokój. A wraz z nim czas porównań i podsumowań.

Tylko czemu akurat pod koniec roku?
Przecież, gdyby się zastanowić, „koniec” to coś, co zdarza się nam na każdym kroku.
Koniec zmiany.
Koniec dnia.
Koniec tygodnia. Miesiąca. Kwartału. Wiosny…

Dlaczego akurat koniec roku budzi w nas chęć samobiczowania? Jakby nie wystarczył fakt, że znów się skokowo starzejemy. 23:59 wciąż lat 28, czy 49, a dwie minuty później – bummm i mamy przełom. W drugim wypadku – totalny.

I do tej cokolwiek nieuchronnej informacji dokładamy sobie jeszcze postanowienia noworoczne. Ale, żeby jeszcze bardziej podnieść poziom trudności emocjonalnej – poprzedzone są podsumowaniami. Często negatywnymi, zamiast budującymi.

W tym roku nie udało mi się…
W tym roku nie zdążyłam…
Nie miałam odwagi…
Zabrakło wiary w siebie…
Nie było sensu…
Nie zrobiłam.
Nie odkryłam.
Nie nauczyłam się.
Nie zawalczyłam o…
Nie zmieniłam.
Nie zbadałam się.
Nie podjęłam decyzji…



Dobra. Wybrzmiało. I rzeczywiście, gdy się spojrzy na długość tej listy, wydaje się, że nie wygląda to wszystko za dobrze. Ale – co trzeba podkreślić, zanim zje nas frustracja – nie wygląda też tak źle, jak jawi się to 31 grudnia…
Przecież, póki żyjemy, jest czas, by coś zrobić z tym, co wciąż odkładamy. I naprawdę nie trzeba końca roku, by drgnęło.
Wystarczy odrobina spokoju i wsłuchania się w siebie. Wtedy podsumowania zamieniają się w rozwiązania. A tu semantyka ma naprawdę wielkie znaczenie. Bo jakoś lżej myśleć o swoim życiu w kategorii planów i rozwiązań zamiast podsumowań i ocen.

Postanowienia nie mają sensu, gdy nie idzie za nimi przeświadczenie, że to jest ten moment, by o siebie zawalczyć.
Dlaczego właśnie koniec roku ma być najlepszy do tego celu? Nie udało mi się jeszcze odkryć. W mojej osobistej ocenie do ważnych decyzji wystarczy odrobina odwagi (zdecyduję się na operację, chcę znów żyć jak dawniej), zdrowego egoizmu (gdy będę żyć, będę mogła realizować marzenia, także tych, którzy marzą, bym żyła) i czasu (są rzeczy ważne i życie. Wybieram życie, wtedy i na rzeczy ważne przyjdzie właściwa pora).



Być może kogoś dyscyplinują i motywują postanowienia. Ja jednak wolę przestrzeń zamiast utartych, ogrodzonych schematów i symbolicznych dat nakazujących zmiany na gwizdek.
Wiem, że odkąd zamieniłam podsumowania i surowe rozliczanie siebie z przeszłości na nowe plany i poszukiwanie możliwości ich realizacji, nie straszny mi koniec roku. Oznacza przedproże nowego czasu, w którym zdarzyć się może tak wiele, wiele rzeczy. Zwłaszcza tych dobrych i wartych celebrowania.

Zamiast więc robić coroczne podsumowanie tego, czego się nie udało, zróbmy na próbę spis tego, co warto zrobić – by to życie znów cieszyło. Niby to tylko semantyka, ale w tym wypadku naprawdę robi robotę.

Jakby to miało brzmieć? Cóż, to nic odkrywczego.. Wystarczy wziąć kartkę, na której spisaliśmy to, czego nie zrobiliśmy w tym roku, skreślić w każdej linijce słówko „nie” a czasownik w czasie przeszłym zamienić na przyszły… Sami zobaczcie, jak to dobrze wybrzmi...

Nie zrobiłam -- zrobię
Nie odkryłam -- odkryję
Nie nauczyłam się – nauczę się!
Nie zawalczyłam o… -- zwalczę
Nie zmieniłam -- zmienię
Nie zbadałam się -- zbadam się
Nie podjęłam decyzji… -- podejmę decyzję

Prawda, że zupełnie inaczej nastraja?

Dzień dobry, dobrzy Ludzie :)