Czasy takie, że strach się bać – usłyszałam niedawno, stojąc w kolejce do kasy. I sytuacja taka zdarza mi się nie po raz pierwszy, choć pierwszy raz tymi dokładnie słowy. W podobnym tonie brzmiał komentarz, który widziałam ostatnio pod postem twórcy jednego z odwiedzanych przeze mnie kont z informacjami ze świata. Osoba XYZ pisała: "Panie Janie" (imię zmienione), jak lubię do Pana zaglądać, bo jest i miło, i rzetelnie, profesjonalnie, tak w ostatnim czasie wręcz się boję. I przyznam, że mam podobnie.

To znaczy, to nie tak, że odczuwam skręt w żołądku, gdy odpalam Instagram czy Twitter, o przepraszam - X, ale złapałam się na tym, że podświadomie tego unikam. Unikam patrzenia na to, co w polityce, światowej i rodzimej. Nie czytam, kto kogo okradł (z naszych pieniędzy), kto kogo wsadził do więzienia, kto komu dał zielone światło do nadużyć w cudzej przestrzeni, dosłownie i w przenośni, w której szkole nastolatka pobiła nastolatkę i jakie zwierzę mniej lub bardziej znany zły człowiek zamęczył z powodu własnej bezrefleksyjności i potrzeby udowodnienia sobie, kto tu rządzi… Jako że nie żyję pod kamieniem, docierają do mnie te wiadomości, choć ich nie szukam... W sumie, one znajdują mnie - u fryzjera, w małym zakładzie usługowym, gdzie dorabiam zgubiony klucz, u dentysty, podczas naprawy górnej szóstki. Wystarczy, że w miejscach tych włączone jest radio, by się człowiek inhalował oparami strachu, nienawiści i zagrożenia, przerywanymi chwilą na reklamę.
Nie da się ukryć, że codzienność bywa przytłaczająca.

2 plus 1 śpiewali: „więc chodź, pomaluj mi świat na żółto i na niebiesko, niech na niebie stanie tęcza malowana Twoją kredką” no i w sumie mamy to… Tylko zamiast delikatnych pasteli i odcieni tęczy – szarość, burość i kolor mopa po myciu hali sportowej. 
Strach stał się tłem naszej rzeczywistości, czymś w rodzaju szaro-czarnego szumu, który jak mokra mgła lepi się do człowieka, choćby jak się osłaniał. Wystarczy wyjść na moment, by wrócić oblepionym nieprzyjemną wilgocią. Brzmi znajomo? Niestety, prawda?
Bo nawet jeśli próbujemy go ignorować, on i tak przenika – w rozmowach, nagłówkach, przypadkowych dźwiękach dobiegających z telewizora w poczekalni. I im częściej słyszymy o zagrożeniu, tym bardziej zaczynamy się czuć zagrożeni, nawet jeśli realnie nic nam nie grozi.

To nie jest tekst o tym, by żyć w błogiej nieświadomości. Nie doradzam tu, w żadnym razie, by zasłaniać uszy i zamykać oczy na to, co wokół. Tak naprawdę to chyba najgorsza z opcji. Ja po prostu szukam równowagi w sposób towarzyski, dzieląc się z Wami moimi rozterkami, obserwacjami i efektami tychże.
Myślę sobie, że w życiu nie chodzi o to, by odciąć się od rzeczywistości i udawać, że świat nie ma problemów. Chodzi raczej o to, żeby nie pozwolić, by każdy dzień zaczynał się i kończył na strachu. Bo choć nie na wszystko mamy wpływ – wciąż na bardzo wiele.
Szukajmy więc równowagi poza internetową siecią, by starczyło jej na chwile u fryzjera czy dentysty ;)

Czy to będzie łatwe? Absolutnie nie. Czy warto spróbować? Zdecydowanie.
Czym jest ta osławiona równowaga? Kubkiem gorącej kawy w dłoniach i słuchaniem przyrody albo bliźniego, który ma ochotę na chwilę rozmowy, wyjście z psem na spacer w pola lub do parku, książką i winem pod ciepłym kocykiem, planowaniem resetu z dala od pracy, social mediów i zimy.
Kto wie, co dostaniemy w pakiecie wraz z odrobiną równowagi. Coś mi mówi, że to może być poszukiwany niemal jak święty Graal, święty spokój. A skoro tak, to warto spróbować, a nuż się uda :)

Dzień dobry, dobrzy Ludzie :)