Przyszło. Jeeest! Hip, hip, hurra! No i już, już. Byłoby tej radości. Bo ileż można wciąż o tym samym. W zeszłym roku też było lato i w przyszłym będzie.

I w sumie trochę szkoda, że stać nas na tylko tyle entuzjazmu z tytułu nastania nowej pory roku, zwłaszcza, że jak śpiewała Kora wiersz naszej Noblistki Wisławy Szymborskiej – „żaden dzień się nie powtórzy, nie ma dwóch podobnych nocy”. co oznacza, że lato może i przyjdzie znów, ale czy również dla nas? To już zupełnie inna para sandałków.

"Żaden dzień się nie powtórzy?... Nie ma dwóch podobnych nocy?" Cóż... Choć Szymborska wraz z Korą brzmią bardzo przekonująco, niestety wielu z nas z własnego życia zna zupełnie inną interpretację tego wiersza. Wszak wczoraj było beznadziejnie, przedwczoraj też i tydzień temu podobnie. W sumie, jak spojrzeć rok w tył – też wielu z nas nie pamięta, by jakoś tak oszałamiająco radośnie bardzo było.

Czy to z nami coś nie tak? Czy świat oszalał? Czy jedno i drugie, bo jedno drugie nakręca?

Milczą o tym kronikarze i próżno się głowić czy szukać systemowego - hurtowego rozwiązania tej jakże indywidualnej jednak zagadki.

Nie cieszyła nas wiosna. Lato też przywitaliśmy jakoś tak bez większego entuzjazmu. Jesteśmy wciąż zimowo zmęczeni, zabiegani i życiowo nieobecni. Martwimy się, że życie dzień po dniu nam przecieka przez palce. Obiecujemy sobie, że się za siebie weźmiemy, że z wiosną zaczniemy inaczej, a latem  dopracujemy ten nowy sposób na stare życie… Jednak, gdy przychodzi co do czego, to brak nam sił, by wystartować na pełnej mocy. Znów cała para w gwizdek. I choć dmuchamy weń z całych sił, efektu na większą skalę – jak nie było, tak nie ma. I co chyba najsmutniejsze, jesteśmy zbyt zabiegani i zmęczeni, by sprawie tej poświęcić dłuższą refleksję, zastanawiając się, co poszło nie tak. Odkładamy ją więc na kolejne lato, jakby zupełnie zapominając o tym, o czym pisała Wisława Szymborska....



Skoro więc lato się spisało, przyszło i zachwyca, skoro żaden dzień się nie powtórzy i nie ma co ich trwonić, co poszło nie tak, że wiedząc, iż czas nie jest z gumy i życie nie daje szans na niezliczoną ilość poprawek i nowych początków, wciąż je prokrastynujemy? 

To zależy, jak na to spojrzeć, kto patrzy i kto odpowiada, a raczej - komentuje. Bo znawców cudzego życia zawsze sporo się kręci tu i tam. Co nie jest w porządku, zważywszy na fakt, że nikt nie ma prawa oceniać wnętrza głowy sąsiada, w swojej mając nielichy bałagan. A że zdecydowana większość z nas nie bardzo umie w te porządki we własnej wewnętrznej szafie, to dywagujemy później nad tym, czy księżna Kate ma stomię, czy też nie, bo jakoś dziwnie się jej spódniczka układała, albo czy nasi wygrają z Austrią, choć podświadomie wiemy, że będzie jak zwykle…
 

Szukając sobie tematów zastępczych, zastanawiamy się nad rzeczami, które w żaden sposób nie poprawiają naszego dobrostanu. I nie sprawią, że czujemy się lepiej. Nawet dziś, na progu lata my nadal w odcieniach szarości, choć wszędzie pięknie aż do utraty tchu.

A gdyby tak zaszaleć i zastanowić się choć przez chwilę, cóż nam po wiedzy, że jakaś celebrytka nie uczesała swoich dzieci, inna wyszła na branżową imprezę w samej bieliźnie i spódniczce z firanki, a kolejna zjadła sushi? Pomyśleć, że nie potrzebujemy tej "wiedzy", by żyć dobrym życiem! To by dopiero była ekstrawagancja.

Tematy zastępcze to nasza specjalność. Łatwiej dyskutować o cudzej garderobie, fanaberiach i figurze niż o odczuwanym zmęczeniu, braku sensu, motywacji i radości życia.
W zasadzie wielu z nas już dawno pogodziło się z faktem, że dorosłość już tak ma. Że jest pasmem rozczarowań i próby wytrzymania. Do świąt, do wakacji, do weekendu, do końca dnia w pracy, do rana…

Czekamy zatem, choć trudno powiedzieć na co, skoro już na nic w zasadzie nie czekamy. A w tak zwanym międzyczasie zajmujemy się tym, co odciąga naszą uwagę od rzeczy najważniejszej, od poprawy naszego postrzegania świata. Godzimy się na odcienie szarości, podczas gdy wokoło lato wybuchło feerią barw, każdego wieczoru żegnając się z nami, by o świcie dedykować nam nowy dzień..



A gdyby tak zaryzykować i zrobić coś tak naprawdę dla siebie? Machnąć ręką na szarą rutynę i dać się zaczarować? 
Kiedy, jak nie teraz? Gdy dopiero co przyszło i jeszcze nie zdążyło usiąść,co daje nam chwilę na wzięcie rozbiegu.

Zamiast więc podglądać w internecie, jak żyją inni, albo – jak chcą, byśmy myśleli, że żyją – zacznijmy żyć swoim życiem. Być może wtedy okaże się, że news o domniemanej stomii księżnej Kate nie będzie miał dla nas żadnego znaczenia, podobnie jak kołtuny na głowie syna celebrytki, czy złe sushi w drogiej knajpce…
Lżejsi o brak tej "nie-do-końca-wiedzy", ktora przypomina do złudzenia puste kalorie, z czasem odczujemy poprawę. Poprawę nastroju, snu, apetytu, motywacji i kreatywności.
Nie porównując się wciąż do często wyimaginowanych, wyretuszowanych kadrów ukazujących „prawdziwe” życie innych ludzi, z czasem zaczniemy zwracać uwagę na własne. 
A wtedy być może okaże się, że dawno tak dobrze się nie bawiliśmy – i to w realu, i to - z naszymi realnymi znajomymi lub bliskimi, albo, żeby bylo jeszcze piękniej - z bliskimi znajomymi.

I wtedy okazać się może, że to lato to naprawdę wyjątkowo piękne jest w tym roku i tyle możliwości daje, kiedy tylko człowiek odważy się pożyć tak trochę bardziej.

Czy będzie łatwo zmienić rutynę wdrukowaną i powtarzaną każdego dnia?
Na pewno nie. 
Ale, na pewno będzie warto :)

Dzień dobry, dobrzy Ludzie :)