Im jestem starsza, tym większą fanką nadziei się staję. Utwierdzam się też w przekonaniu, że to ona napędza wewnętrzny imperatyw szukania światła tam, gdzie coraz częściej – w najlepszym wypadku – umiarkowane zachmurzenie.

Czy nadzieja jest matką głupich, jak głosi stereotyp? Cóż... Ponoć „nie jest ważne, co – ważne, żeby wciaż mówili i nie przekręcali nazwiska”.
Bo z nadzieją jest jak z disco polo – nikt nie zna, wszyscy nucą, więc jakby się na to nie zapatrywać, fakt pozostaje faktem. Każdy słyszał, każdy zna, każdy praktykuje, a wielu nawet się do tego przyznaje..

Nadzieja to nieodłączna część naszego siłowania się z życiem. I choć wykładnia nadziei nie zawsze i nie u wszystkich ma chwalebne podstawy i sama w sobie nie zawsze jest powodem do dumy. Nadzieję mamy wszyscy.

Jedni mają nadzieję na pokój na świecie, inni – by wszystko to, co go niszczy - w końcu szlag trafił.



To oczywiście w ogromnym uproszczeniu i mocno kolorowane, Ot, symbolicznie nakreślone dwa skrajne bieguny tego samego słowa. I choć można takiemu rozumowaniu zarzucić pewną tendencyjność, spieszę z przypomnieniem, że temat nadziei dualny był od dawna. Przykład? Bardzo proszę. Przed bitwą pod Grunwaldem „nasi”, wespół z wojskami sprzymierzonymi, wznosili modły, by wygrać, bez względu na to, co – w związku z tym stanie się z Krzyżakami. Oni – podchodzili do tematu dokładnie tak samo, podmieniając tylko miejscami przedmiot próśb z przedmiotem potępienia.

Nadzieja służy nam do napędzania się. Ni mniej, ni więcej. Wzrasta nas i buduje, lub – niszczy. I ważne, by mieć tego świadomość. Dobrze jest mieć nadzieję, ważne, by była to nadzieja sprzyjająca (także włąsnemu) dobru.

Abstrahując więc od destrukcyjnych odmian nadziei, lubię wierzyć, że świat generalnie napędza ta budująca, nie - niszcząca.

Mamy więc nadzieję, że nie spóźnimy się do pracy. Że dziecko nie zagorączkuje i nie trzeba będzie brać wolnego dnia i biec do lekarza.
Mamy nadzieję, że wszystko ułoży się w związku i że wreszcie wyjdziemy na prostą.
Mamy nadzieję na lepszy sen, lepsze wyniki CRP i to, że leczenie w końcu zacznie działać.
Mamy nadzieję, że ciasto wyrośnie i teściowa nie będzie miała uwag, że dostaniemy ten urlop i że pojedziemy na Maderę, by przeżyć swoją nową wiosnę – nawet w środku srogiej zimy.

Nadzieja miewa wielką moc, choć czasami mam wrażenie, że wszyscy ją przeszacowujemy, nie doceniając jednocześnie jej wielkości i wagi… Nadziei trzeba się więc uczyć, a już na pewno, doceniać jej istnienie. 

Osobiście jestem wielką fanką dobrej, budującej nadziei i jej pełnym nadziei praktykiem. Ona trzymała mnie w chwilach, gdy nawet nadzieja traciła nadzieję, że obie damy jeszcze radę mieć kiedyś nadzieję na coś, co nie będzie wisiało tylko na niej. Udało się, bo jak się okazało, w tej konkretnej nadziei miałam wielu oddanych kibiców – a gdy człowiek rozgrywa mecz życia, ponoć własne boisko i mocna grupa wsparcia to coś, co przeważa szalę zwycięstwa, czyniąc je odrobinę łatwiejszym.

Dziś moja nadzieja to zupełnie inna nadzieja niż kiedyś. Można rzec, że nadzieja to coś, co wciąż ewoluuje i wzrasta wraz z człowiekiem i jego doświadczeniami.
Wielu uważa, że nadzieja mąci w głowie, jak baśniowy miraż, że jest fantasmagorią, marnowaniem czasu, że należy się trzymać faktów.

Oczywiście zgadzam się w zupełności.

Trzymajmy się faktów...

A te mówią, że nadzieja odgrywa ważną rolę w życiu każdego człowieka, bo jest siłą napędową motywującą do odkrywania w sobie nowych pokładów mocy. A to w czasie, gdy wielu z nas wciąż funkcjonuje na prawie wyczerpanej życiowej baterii – jest absolutnie bezcenne.

Dzień dobry, dobrzy Ludzie, mam nadzieję, że myślicie podobnie :)