Urostomia

StomiaStomia jest chirurgicznym połączeniem światła narządu jamistego ze skórą. Istnieją różne rodzaje stomii - oddechowe, odżywcze i wydalnicze. W potocznym języku pod określeniem stomia kryje się zazwyczaj stomia wydalnicza nazywana też anusem, sztucznym odbytem czy odbytem brzusznym. Powszechnie stomia klasyfikowana jest według odcinka jelita, na którym została wyłoniona (np. ileostomia, kolostomia), lub budowy (stomia końcowa, pętlowa) jak również czasu na jaki została wyłoniona (stała, czasowa). moczowodowa. Rodzaj stomii wydalniczej. Konieczność jej wyłonienia jest związana najczęściej z przymusem usunięcia pęcherza moczowego uszkodzonego w wyniku choroby bądź wypadku. Po wycięciu pęcherza moczowego moczowodyCzęść układu moczowego. Parzyste przewody o długości ok. 27-30 cm biegnące z miedniczek nerkowych do pęcherza moczowego. Przewody te mają dobrze rozwiniętą błonę mięśniową i są wyścielone błoną śluzową. Zadaniem moczowodów jest transport moczu wyprodukowanego w nerkach do pęcherza moczowego, skąd jest on wydalany. łączy się z fragmentem specjalnie przygotowanego jelita cienkiego, który ma ujście na skórze brzucha. Wyłonienie jej prowadzi do utworzenia nowej drogi oddawania moczu, z pominięciem pęcherza moczowego. Wypływ moczu ma charakter ciągły. UrostomiaStomia moczowodowa. Rodzaj stomii wydalniczej. Konieczność jej wyłonienia jest związana najczęściej z przymusem usunięcia pęcherza moczowego uszkodzonego w wyniku choroby bądź wypadku. Po wycięciu pęcherza moczowego moczowody łączy się z fragmentem specjalnie przygotowanego jelita cienkiego, który ma ujście na skórze brzucha. Wyłonienie jej prowadzi do utworzenia nowej drogi oddawania moczu, z pominięciem pęcherza moczowego. Wypływ moczu ma charakter ciągły. Urostomia zwykle zlokalizowana jest po prawej stronie ciała. Jest ogólną nazwą połączeń wytworzonych między drogami moczowymi - miedniczką nerkową, moczowodami, pęcherzem moczowym lub cewką moczową męską - a skórą w celu zapewnienia swobodnego odpływu moczu z dróg moczowych na zewnątrz. W języku polskim nie ma odrębnych określeń dla przetok wytworzonych chirurgicznie (stomia) i przetok powstałych samoistnie (fistula). Urostomia może mieć charakter definitywny lub jest wytwarzana tylko na pewien czas. Odprowadzenie moczu (OM) z dróg moczowych można zapewnić wprowadzając do nich przez powłoki cewnik po nakłuciu przezskórnym poszerzonej miedniczki nerkowej lub pęcherza moczowego. Przetoki tego rodzaju wytwarza się na ogół na pewien czas, jednak u niektórych chorych muszą one pełnić rolę przetok definitywnych. Do wytworzenia czasowej przetoki moczowej metodą nakłucia przezskórnego wykorzystuje się przeznaczone do tego celu zestawy sprzętu. Przetoki definitywne konstruuje się zwykle z użyciem izolowanej pętli jelitowej, stanowiącej przewodnik (conduit), którego jeden koniec (dalszy) jest zespolony z otworem skórnym przetoki, a do drugiego wszczepione są moczowody. Niekiedy dogłowowy koniec conduit zespala się z miedniczką lub miedniczkami nerkowymi (jeśli do odprowadzenia moczu nie można wykorzystać moczowodów) bądź z pęcherzem moczowym (jeśli oddawanie moczu przez cewkę nie jest możliwe). Przetoki definitywne można podzielić na niezapewniające trzymania moczu (otwarte) oraz zapewniające trzymanie moczu (kontynentne). zwykle zlokalizowana jest po prawej stronie ciała. Jest ogólną nazwą połączeń wytworzonych między drogami moczowymi – miedniczką nerkową, moczowodami, pęcherzem moczowym lub cewką moczową męską – a skórą w celu zapewnienia swobodnego odpływu moczu z dróg moczowych na zewnątrz. W języku polskim nie ma odrębnych określeń dla przetok wytworzonych chirurgicznie (stomiaStomia jest chirurgicznym połączeniem światła narządu jamistego ze skórą. Istnieją różne rodzaje stomii - oddechowe, odżywcze i wydalnicze. W potocznym języku pod określeniem stomia kryje się zazwyczaj stomia wydalnicza nazywana też anusem, sztucznym odbytem czy odbytem brzusznym. Powszechnie stomia klasyfikowana jest według odcinka jelita, na którym została wyłoniona (np. ileostomia, kolostomia), lub budowy (stomia końcowa, pętlowa) jak również czasu na jaki została wyłoniona (stała, czasowa).) i przetok powstałych samoistnie (fistula).
UrostomiaStomia moczowodowa. Rodzaj stomii wydalniczej. Konieczność jej wyłonienia jest związana najczęściej z przymusem usunięcia pęcherza moczowego uszkodzonego w wyniku choroby bądź wypadku. Po wycięciu pęcherza moczowego moczowody łączy się z fragmentem specjalnie przygotowanego jelita cienkiego, który ma ujście na skórze brzucha. Wyłonienie jej prowadzi do utworzenia nowej drogi oddawania moczu, z pominięciem pęcherza moczowego. Wypływ moczu ma charakter ciągły. Urostomia zwykle zlokalizowana jest po prawej stronie ciała. Jest ogólną nazwą połączeń wytworzonych między drogami moczowymi - miedniczką nerkową, moczowodami, pęcherzem moczowym lub cewką moczową męską - a skórą w celu zapewnienia swobodnego odpływu moczu z dróg moczowych na zewnątrz. W języku polskim nie ma odrębnych określeń dla przetok wytworzonych chirurgicznie (stomia) i przetok powstałych samoistnie (fistula). Urostomia może mieć charakter definitywny lub jest wytwarzana tylko na pewien czas. Odprowadzenie moczu (OM) z dróg moczowych można zapewnić wprowadzając do nich przez powłoki cewnik po nakłuciu przezskórnym poszerzonej miedniczki nerkowej lub pęcherza moczowego. Przetoki tego rodzaju wytwarza się na ogół na pewien czas, jednak u niektórych chorych muszą one pełnić rolę przetok definitywnych. Do wytworzenia czasowej przetoki moczowej metodą nakłucia przezskórnego wykorzystuje się przeznaczone do tego celu zestawy sprzętu. Przetoki definitywne konstruuje się zwykle z użyciem izolowanej pętli jelitowej, stanowiącej przewodnik (conduit), którego jeden koniec (dalszy) jest zespolony z otworem skórnym przetoki, a do drugiego wszczepione są moczowody. Niekiedy dogłowowy koniec conduit zespala się z miedniczką lub miedniczkami nerkowymi (jeśli do odprowadzenia moczu nie można wykorzystać moczowodów) bądź z pęcherzem moczowym (jeśli oddawanie moczu przez cewkę nie jest możliwe). Przetoki definitywne można podzielić na niezapewniające trzymania moczu (otwarte) oraz zapewniające trzymanie moczu (kontynentne). może mieć charakter definitywny lub jest wytwarzana tylko na pewien czas. Odprowadzenie moczu (OM) z dróg moczowych można zapewnić wprowadzając do nich przez powłoki cewnikWyrób medyczny w postaci giętej rurki wykonanej z elastycznego tworzywa sztucznego. Służy do wprowadzania do narządów i jam ciała najczęściej w celu pobrania, odbarczenia, odprowadzenia (np. moczu), wprowadzenia (np. Leku, kontrastu) lub dokonania pomiaru np. ciśnienia czy temperatury. po nakłuciu przezskórnym poszerzonej miedniczki nerkowej lub pęcherza moczowego. Przetoki tego rodzaju wytwarza się na ogół na pewien czas, jednak u niektórych chorych muszą one pełnić rolę przetok definitywnych. Do wytworzenia czasowej przetoki moczowej metodą nakłucia przezskórnego wykorzystuje się przeznaczone do tego celu zestawy sprzętu. Przetoki definitywne konstruuje się zwykle z użyciem izolowanej pętli jelitowej, stanowiącej przewodnik (conduit), którego jeden koniec (dalszy) jest zespolony z otworem skórnym przetoki, a do drugiego wszczepione są moczowodyCzęść układu moczowego. Parzyste przewody o długości ok. 27-30 cm biegnące z miedniczek nerkowych do pęcherza moczowego. Przewody te mają dobrze rozwiniętą błonę mięśniową i są wyścielone błoną śluzową. Zadaniem moczowodów jest transport moczu wyprodukowanego w nerkach do pęcherza moczowego, skąd jest on wydalany.. Niekiedy dogłowowy koniec conduit zespala się z miedniczką lub miedniczkami nerkowymi (jeśli do odprowadzenia moczu nie można wykorzystać moczowodów) bądź z pęcherzem moczowym (jeśli oddawanie moczu przez cewkę nie jest możliwe).
Przetoki definitywne można podzielić na niezapewniające trzymania moczu (otwarte) oraz zapewniające trzymanie moczu (kontynentne).