Stomia Nie Wyklucza

Już w wieku ośmiu lat wiedziała, że chce zostać lekarzem weterynarii. Po trzydziestu latach praktyki zrobiła coś, na co niewielu się odważyło – wyłoniła stomię u psa…

Jedenastoletni Rudi spod Krakowa, dostał od życia drugą szansę. Najpierw zmagał się z przerostem prostaty, potem pojawił się problem z jelitami. Przeszedł szereg operacji, które nie przyniosły oczekiwanych efektów. Ostatnią deską ratunku była stomia.

Magdalenie Łyczko o bliskości, kobiecości, męskości i potrzebie pracy nad sobą opowiada psychoseksuolożka Bianca-Beata Kotoro.

Chciałabym, żeby kobiety zachwycały się swoim wewnętrznym pięknem: to jest ciało, w którym dorastało moje dziecko, to są piersi, które je wykarmiły, to są nogi, które przetańczyły nie jedną noc.

Diagnoza, a potem stomia zmieniły jego życie. Na pytanie co zrobić, by zaakceptować worek, bez wahania odpowiedział: najlepszą receptą jest rozmowa z osobami, które mają podobną sytuację.

Podjęła walkę z nowotworem – dobiła go, a potem radioterapia dobiła jej nerki, pęcherz i jelita. Przez dwa worki na brzuchu – urostomię i kolostomię oraz jeden na udzie – nefrostomię, na zawsze musiała pożegnać się między innymi ze spódnicami – zrobiła to bez żalu…

Nawet gdy czasami bywa ciężko i coś mnie przerasta albo czegoś się boję, jest we mnie wielka wola życia. Ja naprawdę chcę być. Z tym czego nie mam, z tym kim jestem i z tym kim mogę się stać… Ja po prostu zawsze mówię życiu: tak!

Pokazując się w odsłonie Wonder Woman, chciałam powiedzieć innym osobom, żeby się nie bały, że mogą wyglądać fajnie, przeżywać interesujące przygody, zajmować się ciekawymi rzeczami i nie muszą być definiowani tylko przez chorobę, wygląd i worek.

Dopóki nie zrobisz porządku z głową, nie jesteś w stanie pomóc nikomu na czele z samym sobą. Wiem coś o tym, po 1000 dniach koszmaru depresji, pięciu operacjach i stomii – to wystarczyło, że ustawiłam głowę, na „TAK”.

Doceńmy swoje ciało, gdyż jest jednym z największych darów, jakie posiadamy. Traktujmy je z szacunkiem i należytą uważnością, bo drugiego nikt nam nie podaruje.

Mam ileostomię, która zostanie ze mną już na zawsze. Mogę zażartować w stylu brytyjskim, że jestem reklamą toreb wielorazowego użycia z angielskiego Tesco „Bag for Life”.

Chciałabym pomóc kobietom w akceptacji stomii oraz pokazać im, czym jest prawdziwe piękno. Chciałbym pomóc im pokochać swoje ciało na nowo.

Nazywam się Bartosz Pisarski, pochodzę z Jeleniej Góry. Mam 34 lata. Mieszkam z żoną i dwójką dzieci we Wrocławiu. Pracuję w amerykańskiej korporacji z siedzibą w Pittsburghu jako zarządzający bazą danych w języku francuskim.

Dużo ludzi wokół mnie mówiło, jak bardzo mi współczuje. A ja zastanawiałam się dlaczego. Dlaczego współczuć mi czegoś, co uratowało mi życie?

Bądźcie czujni, gdy ktoś obok was… smutnieje, traci energię, izoluje się i przestaje sobie radzić z tym, z czym do tej pory nie miał najmniejszego problemu.

Dziewczyna, której życie zmieniło się na lepsze po wyłonieniu stomii. Kobieta, która zyskała nowy sens życia, energię do działania i własne wartości. Spełniająca się w każdej roli: tej rodzinnej i zawodowej.

Sesja fotograficzna, to moje wielkie, spełnione marzenie, za które z całego serca dziękuję Fundacji Stomalife.

Mam na imię Wiesława, mam 53 lata, mieszkam w miejscowości Wiśniowa, powiat Strzyżów. Zaczęłam się leczyć w 2020 roku.

Po trzydziestu latach pracy jako pielęgniarka, nie wyobraża sobie, że mogłaby robić coś innego. Sama jest o krok od wyłonienia stomii. – Być może, dlatego tak dobrze rozumiem moich pacjentów – mówi. Walczy o ich równość i godne życie.

Stomia sama w sobie nie jest chorobą, tylko metodą, która pomaga w walce z naprawdę ciężkimi chorobami, gdy inne rozwiązania zawodzą.

Dzięki sesji zdjęciowej mogę pokazać innym kobietom, że stomia nam niczego nie odbiera. Jesteśmy kobietami w stu procentach, tak jak byłyśmy wcześniej.

Choroba nas zamyka i ogranicza funkcjonowanie. Stomia pomaga, ułatwia życie i daje szansę na nowe możliwości.

Teraz na szczęście zaczynam wychodzić na prostą dzięki wsparciu mojej wspaniałej rodziny. To cudowne, że mogę na nich polegać. To właśnie dla nich żyję.

Innym dziewczynom – stomiczkom z pewnością powiedziałabym, żeby się nie bały, bo to nie jest powód do płaczu i zamartwiania się, tylko symbol naszej wygranej walki. To jest pokazana nasza siła.

Choroba bardzo wiele zmieniła w moim życiu i dała mi chyba tyle samo co zabrała. Zabrała mi dwanaście lat życia, ale dała mi niesamowitą pewność siebie i przekonanie, że jestem twardą laską.

O pielęgniarstwie marzyła już w dzieciństwie. Spełniła pragnienie, dzisiaj uczy stomików życia w nowej rzeczywistości, a po pracy mknie na motocyklu.

Stomia jest jak mycie zębów. Idziesz rano do łazienki, zdejmujesz worek, myjesz stomię, zakładasz świeży i wychodzisz. Nie róbmy z tego jakiejś celebry.

Nawet do stomii i zdrowia można podejść zadaniowo. Trzeba wyznaczyć sobie małe priorytety, ich realizacja daje siłę do osiągnięcia głównego celu – wyzdrowieć.

Nie czułam się już ani matką, ani żoną, moje życie toczyło się między łóżkiem a toaletą. Stomia uratowała mi życie.

Wojowniczka, która za bary brała się z życiem od dziecka. Gdy miała niespełna dwa latka wyłoniono u niej urostomię.

Początkowo kiedy zmuszała się, by dotknąć własnego ciała, za każdym razem mdlała. Dziś o stomii mówi: jest milutka i delikatna.

Mieszkam w Krakowie, mam 31 lat i od 21 choruję na Leśniowskiego – Crohna. Chcę opowiedzieć swoją historię, bo dobry worek to komfort życia.

Podczas wywiadu poprosił o anonimowość, ale „zostawiam do siebie numer telefonu – gdyby ktoś jak dawniej ja, był w potrzebie”.

Stwierdziłem, że muszę się ze stomią zaprzyjaźnić, a jeśli nic z przyjaźni nie wyjdzie, wypada ją polubić.

Gdyby ludzie byli bardziej świadomi stomii, inaczej by do tego podchodzili.

W przypadku Agnieszki, słowo bohaterka nabiera nowego znaczenia.

Szukam żony 🙂 Jeśli ta fajna sesja foto zachęci dziewczyny, by bliżej poznać kruchego chłopaka, to w necie znajdziecie mnie bez problemu 🙂

My, osoby z niepełnosprawnością, jak każdy, uczymy się, pracujemy, decydujemy na założenie rodziny. Wolałabym, aby to nie szokowało.

Moje polskie imię to Beata. Mój tata był Afgańczykiem, a mama Polką. Mam męża i troje dzieci oraz trzy wnuczki, dwóch wnuków i kolejne w drodze.

Poznajcie kobietę o płomiennych włosach, wielkim sercu i niezwykłej sile.

Jak mówi czasem tylko krzyk jest słyszalny, jej historia jest protestem przeciwko projektowi zmian Ministerstwa Zdrowia, które mają na celu ograniczenie stomikom dostępu do niezbędnego sprzętu oraz specjalistów.

Panowie nie miejcie obaw, wątpliwości, wahań. Jesteście pełnowartościowi i niczego Wam nie brakuje.

Pojawienie się syna, Oliwiera dało mi taką dodatkową siłę, że zapomniałem o chorobie.

Syn Romek w lipcu skończy 6 lat, córka Alicja w lutym skończyła 4.

Mama czteroletniego Synka i rocznej Córeczki.

W czerwcu 2019r., zaledwie dwa miesiące po porodzie usunęli mi schorowany flak. Zaczęło się w 2007r. Trafiłam wtedy do szpitala dziecięcego z powodu biegunek z krwią. Diagnoza brzmiała- WZJG.

Urszula Flakowska, 31 lat. Z wykształcenia jestem biologiem. W 2009 roku zdiagnozowali u mnie wrzodziejące zapalenie jelita grubego.

Od 9 roku życia choruje na chorobę Leśniowskiego-Crohna. W wieku 13 lat miała totalną kolektomię, a jako 14-latka miała wyłonioną stomię.

Marzena Kubica od 13 lat choruje na angiodysplazję splotów naczyniowych ściany jelita grubego. Stomiczką została w 2016 roku.

Mam 30 lat i od 2 miesięcy jestem posiadaczem stomii. Wszystko zaczęło się kiedy pracowałem w szkole jako nauczyciel w-f.

W wieku dziesięciu lat wycieli mi jelito grube z powodu polipowatości jelita grubego.

Dolegliwości związane ze schorzeniami jelit dokuczały mi już od najmłodszych lat – ciągłe bóle brzucha zmuszały mnie do częstych wizyt u lekarza.

Od 15 lat choruję na Leśniowskiego-Crohna. Choroba przebiegała bardzo zmiennie. W 2011 r. zaplanowano zabieg operacyjny resekcji jelit.

Przeprowadzono u mnie szereg badań. Groziły mi dializy i przeszczep, dlatego konieczne było wyłonienie stomii.

Stomia została u niego wyłoniona w wyniku Colitis Ulcerosa, wrzodziejącego zapalenia jelita grubego. Uważa, że stomia zmieniła jego życie na lepsze.

Oskar jako noworodek miał wyłonioną kolostomię. Obecnie posiada urostomię.

Jak twierdzi, mimo tego, że wiek nie pozwala mu na wiele rzeczy, stomia nie wpłynęła na jego życie negatywnie, a wręcz przeciwnie.

Chętnie wspina się po górach i jeździ na rowerze. Swoim życiem i działaniem pokazuje, że stomia w niczym nie przeszkadza.

Od operacji wyłonienia stomii, która miała miejsce 12 lat temu, zdobył już sześć czterotysięczników, w tym najwyższy szczyt Europy – Mount Blanc.

Sekretarz i wolontariusz Mazowieckiego Oddziału POL-ILKO, gdzie pomaga innym stomikom.

Jako tenor przez 8 sezonów śpiewał w chórze Teatru Wielkiego, obecnie systematycznie śpiewa w kilku chórach w Otwocku.

Po operacji wyłonienia stomii w jej życiu otworzył się nowy rozdział. Jako wolontariuszka dostrzega potrzebę jednoczenia się stomików.

Stomia pozwoliła jej czerpać radość z życia. Obecnie dla Moniki nie ma rzeczy niemożliwych. Pływa, jeździ na rowerze, wychowuje syna.

Ze stomią żyje od 13 lat. Łącznie przeszła 14 operacji oraz radioterapię i chemioterapię. Nie poddała się i dziś dzieli się swoimi doświadczeniami.

U Marka zdiagnozowano nowotwór jelita cienkiego, co skutkowało operacją wyłonienia stomii. Obydwoje zgodnie powtarzają, że walczą z rakiem, a nie ze stomią.

Uwielbia podróżować i cieszyć się życiem. Stomia nie stanowi dla niej żadnego ograniczenia: pływała z delfinami, skakała ze spadochronem i latała na paralotni.

Ileostomię wyłoniono mu w wyniku wypadku, podczas zawodów piłki ręcznej w kwietniu, tuż przed maturą.

Stomię wyłoniono u niej ponad 3 lata temu w wyniku wrzodziejącego zapalenia jelita grubego. Na co dzień jest bardzo aktywną osobą, studiuje, współpracuje z POL-ILKO.

Ileostomię wyłoniono u niego w trzeciej dobie po urodzeniu. W oczach mamy jest zwyczajnym, radosnym chłopcem, który nie przysparza większych problemów.

Kiedy moi rówieśnicy uczyli się i bawili, ja cierpiałam i nie
było wiadomo dlaczego.

Diagnozę usłyszałam w 2001 roku.

Inspirująca historia młodej dziewczyny, obecnie jednej z najlepszych kulturystek na świecie, która porywa do działania kolejne pokolenia młodych zawodniczek.

Cześć, jestem Tomek, nie mam jelita grubego i chcę zostać pierwszym na świecie kulturystą z ileostomią. Początek brzmi jak meeting AA, druga część tego zdania powoduje, że myślisz „ale koleś ma przekichane”, a gdy dojdziesz do końca tego zdania myślisz… „świr, po prostu świr”.

Piosenka Keep on running (ang. Nie przestawaj biec) zespołu The Spencer Davies Group z 1966 roku jest wykorzystywana w filmach i reklamach telewizyjnych na całym świecie – ale dla Anny Rennie to za mało.

Wiele kobiet przed operacją wyłonienia stomii obawia się dalszego życia intymnego oraz ma wątpliwości związane z możliwością zajścia w ciążę. Tymczasem stomia nie przekreśla szans kobiety na zostanie mamą. Oto historia ileostomiczki, która wkrótce powita na świecie swoje pierwsze dziecko.

Jestem Człowiekiem. Kobietą. Poetką. Narzeczoną. Wariatką. Pływaczką. Pozytywną energią. Gadułą. Wojowniczką. Stomiczką – od trzech lat.

Uważaj o czym marzysz, bo marzenia się spełniają. Chciałabym się Wam pochwalić: zostałam nauczycielką
jogi.

Nazywam się Emilia, Emilia Brochocka i mieszkam w Krakowie.Mam 26 lat. Z wykształcenia jestem protetykiem słuchu. Lubię kino, książki, muzykę i dobre jedzenie. Kocham zwierzęta. Mam trzy chomiki Gabrysia, Józia i Halinę.

Dziecko przewraca życie do góry nogami. Wszystkiego musiałam nauczyć się od nowa. Ciągle pojawiają się nowe rzeczy, z którymi wcześniej w żadnym stopniu nie miałam styczności. Ciągle oswajam się, ponieważ do tej pory moje życie wyglądało zupełnie inaczej.

Nie czuję w tym odwagi. Wychodzę z założenia, że jeśli zdarzyło
się jakieś nieszczęście, które wpływa na innych, to czemu o tym nie mówić Zwłaszcza, jeśli może to komuś pomóc. Oczywiście nie mnie oceniać czy moja historia coś da innym ale chciałabym spróbować.

Był to 1975 rok. Moja droga do stomii wyglądała następująco: silne bóle brzucha,
biegunki oraz kilka błędnych diagnoz w Instytucie Medycyny Lotniczej w Warszawie.

To miał być zwykły lot, powrót do domu po świętach spędzonych z mieszkającą w Anglii córką…

Ta już od samego początku była ciążą bardzo wysokiego ryzyka. Lekarz dawał 50 procent na przeżycie. Moje przeżycie. Nie wspominając już o dziecku. Zakładał czarny scenariusz, ale myślał, że się nie ziści.

Szymon Bogdanowicz, 26-letni stomik

Monika Osadnik, która o drugiej ciąży dowiedziała się dwa tygodnie po wyłonieniu stomii.

Magdalena Makuch u której stomia została wyłoniona 2 miesiące po porodzie. Magda, już jako stomiczka, jest aktualnie w drugiej ciąży.

Ewelina Zach, która jako stomiczka, urodziła swoją córeczkę Ulę. Urszulka urodziła się wcześniakiem.